Ik loop nu al een tijdje (toch een dikke
maand) met het idee rond om een nieuwe piercing te nemen. Ik ben nooit echt van
de piercings geweest. Iemand die zijn/haar gezicht en lijf vol met ijzer heeft
zitten, nee da’s niet zo mijn ding. Op mijn veertiende wilde ik graag een
piercing. Een schuine labret (zo eentje in je lip). Ik had dat bij een
schoolgenoot gezien en ik vond dat cool, dus wilde ik er één. Ik mocht niet van
mama (surprise!). Piercings moest ik maar nemen als ik uit huis ging. Toen
dacht ik dat ik op mijn achttiende wel uit huis ging gaan en na vier jaar zou
ik echt nog wel die labret willen!
Ik heb nog een tijd zitten zeuren om die
labret. Tot op een gegeven moment mijn mama zei: ‘Het enige wat je van mij mag
doen is een neuspiercing als je zestien wordt, want dat wilde ik ook graag
hebben.’ Hmmm, ik zou over een paar maanden zestien worden en hoewel een
piercing in de neus geen labret is, was het toch een piercing. Hey, da’s beter
dan niks! En zo geschiedde! Enkele dagen na mijn zestiende verjaardag ging ik
na school naar een piercingshop en liet de piercing zetten. Ik was zo blij! Ik
had namelijk eindelijk een piercing!
Die labret is er nooit gekomen en zal er ook
nooit komen. Ik denk dat een aantal maanden na mijn zestiende verjaardag dat idee
gewoon uit mijn hoofd verdween. En tegen mijn zeventiende snapte ik zelfs niet
dat ik ooit een labret wilde hebben. Nee, nee! Al de rest vond ik eigenlijk
maar niks, vooral bij mezelf dan. Sommige mensen staan echt met bepaalde
piercings, voor mij was mijn neuspiercing goed genoeg!
Vorig jaar in december had ik plots een gek
idee. Waarom laat ik geen tragus piercing zetten? Da’s leuk. En dan heb ik nog
eens iets in mijn oor. Ik ging dezelfde piercingshop binnen waar ik mijn neus
liet piercen en vroeg om wat informatie. Ik liet hem niet meteen plaatsen, ik
wilde er eerst nog eens een nachtje over nadenken. Want ik heb namelijk ooit
een helix gehad en die was me niet zo goed bevallen. En een tragus is ook in
het kraakbeen. De volgende dag ging ik weer naar de shop en wandelde weer
buiten met een nieuwe piercing. Ik moet toegeven, dat deed zo’n pijn! Ik ken
mensen bij wie het totaal niks deed, maar bij mij was het toch wel pijnlijk!
We zijn weer een jaar verder en ik wil weer
een piercing. Eentje die ik eigenlijk altijd heel erg lelijk heb gevonden,
namelijk een septum piercing. Ik vond dat vroeger echt stom, je leek net een
stier met zo’n ring in je neus. Maar sinds een jaar ben ik hem meer en meer
gaan appreciëren. Zo erg zelfs dat ik er nu zelf eentje wil. Maar, ik twijfel
nog. Het is er namelijk eentje dat je hele gezicht verandert. En ik heb al
gehoord dat ze hem fout kunnen zetten en dat het soms enorm veel pijn doet. En
toch begin ik meer en meer te neigen naar het wel zetten.
Mijn beste vriendin vindt dat ik het moet
doen, maar snapt ook dat ik twijfel. Twee andere vrienden zijn er serieus
tegen. “Als ik dat bij jou zou zien, ga ik toch wel vragen: ‘Wat heb jij in
godsnaam gedaan?’”. Nee, ze zien die piercing niet zo echt zitten. (“Dan lijk
je net een stier!” Waar heb ik die zin nog gehoord?). Mijn mama (die eerst
altijd zei: ‘Geen piercings of tattoo’s voor je het huis uit bent!’) zegt dat
ik dat zelf moet weten. Ze zei ook wel dat ik ermee sta (ik heb namelijk een
fake ring geprobeerd). Ikzelf ga er toch nog een beetje over nadenken!
0 reacties:
Een reactie posten