Er knaagt iets diep vanbinnen...

Er knaagt iets aan mij, ergens heel diep vanbinnen als een meute hamsters die aan een blaadje sla zitten te knabbelen. Ik mis iets in mijn leven, iets dat voor mij erg belangrijk is en altijd zal zijn. Schrijven. En ja ik weet het, ik schrijf blogberichten en voor school moet ik af en toe ook eens iets schrijven, maar het is niet hetzelfde. Ik mis het schrijven als in verhaaltjes schrijven. Korte verhaaltjes, lange verhaaltjes, verhaaltjes met een duidelijke plot, verhaaltjes zonder plot,… Het knaagt en ik vind het maar niks.

Ik schrijf al zo lang ik me kan herinneren. Stomme gedichtjes toen ik een jaar of acht was en later evolueerde het naar korte verhaaltjes, die alsmaar langer en langer werden. We hadden op de lagere school zelfs een klein groepje meisjes die samen verhaaltjes schreven en deze ook met elkaar deelden. In het groepje waren twee fanatiekelingen die een heel verhaal aan het schrijven waren. Één van de twee was ik! Ik had iedere dag steevast mijn schriftje in m’n boekentas en elke speeltijd schreef ik een beetje. Na school maakte ik mijn huiswerk en daarna, hup, weer schrijven in mijn schriftje.

Toen ik naar de middelbare school ging had ik al erg veel geschreven, maar ik was niet tevreden over het verhaal waar ik een heel schooljaar lang aan had gewerkt. Het idee vond ik (en vind ik nog steeds) geweldig, maar het verhaal dat ik er rond geschreven had sloeg tegen. Daarom besloot ik opnieuw te beginnen. Nieuw schriftje, nieuwe ideetjes, mijn fantasiewereld in mijn hoofd was toch groot genoeg. Dus begon ik opnieuw en bleef ik schrijven. Drie jaar en drie schriftjes later stopte het ineens en schreef ik niet meer verder. Ik was weer niet tevreden over de verhaallijn, maar ik wilde het hele werk niet opgeven. Dan maar herschrijven, deze keer niet meer in een schriftje maar op de computer, want ik had een oude computer gekregen waar ik naar hartenlust verhaaltjes op kon tikken. Natuurlijk schreef ik ondertussen nog andere korte verhaaltjes, maar dat projectje slorpte het meeste van mijn tijd op.

Gedurende twee à drie jaren lag het schrijven een beetje in de koelkast. Ik schreef nog wel, maar niet zoals vroeger, toen kon ik uren achter mijn computer zitten en gewoon typen. Mijn fantasiewereld was zo uitgebreid en mijn ideeën zo talrijk dat ik eigenlijk misschien wel dagen aan één stuk zou kunnen schrijven. Maar ik deed andere dingen en schrijven verdween eventjes op de achtergrond. Tot ongeveer vijfde middelbaar. Toen werd ik fan van een groepje en niet zo’n klein beetje ook. Zo erg zelfs dat ik besloot om een fanfiction te schrijven, samen met een vriendin. Zij bracht ideeën aan die de mijne aanvulden en ik schreef en schreef en schreef. Iedere dag verscheen er een hoofdstuk op Noxa (een soort alternatieve voorganger van Facebook) en veel mensen lazen ons verhaal. Uiteindelijk werd het zo groot, dat we iemand nieuw erbij wilden hebben. Mijn vriendin kwam met een meisje die ze via Noxa had leren kennen, en even later deed zij ook mee met de fanfiction. Deze werd zo groot en populair dat we besloten er een eigen website voor op te starten. Dat ging zo ongeveer twee jaar door, maar zoals al mijn ‘grote’ projecten verloor ik interesse en inspiratie en stopte ik uiteindelijk met schrijven. Het hele verhaal telde bijna 300 pagina’s en dan vergeten we al die extra stukjes nog die er nooit aan zijn toegevoegd.

Na weer een jaar stilte begon ik weer te schrijven, opnieuw een fanfiction, nu met wat meer verhaallijn en helemaal in mijn eentje. Ik stuurde hem door aan vrienden en vroeg om feedback, omdat ik schrijven toch nog steeds belangrijk vond. Uiteindelijk stopte ik ook weer met deze fanfiction en ging schrijven (alweer) een tijdje in de koelkast. Tot dat leuke idee van op de basisschool weer kwam bovendrijven, want wat wilde ik daar graag iets mee doen. Dus ik begon weer te schrijven, helemaal anders maar met hier en daar toch gelijkenissen. Maar weer was ik niet tevreden, het ging gewoon niet. Ik had nochtans genoeg ideeën voor het verhaal, zelfs achtergrondinformatie over de personages, maar het verhaal wilde gewoon niet lukken. Ik liet het verhaal dan maar links liggen en stortte me op mijn schoolwerk.

  

Vorig jaar kreeg ik opnieuw de schrijfkriebels, zeker omdat ik nu eindelijk de studierichting gevonden had die bij me paste. Ik wilde opnieuw doen wat ik graag deed en dat was schrijven. Maar deze keer wilde ik niet zomaar in het diepe springen en gewoon beginnen schrijven. Het idee zat duidelijk in mijn hoofd, een beetje achtergrondinformatie voor sommige personages, hoe ik ongeveer wilde dat het verhaal zou lopen, maar ik moest me voorbereiden. Daarom besloot ik een soort Character Questionnaire in te vullen, een vragenlijst voor een personage zodat je hem of haar echt kent. Er staan vragen in als hoe je personage zich voelt over de feestdagen, of wat het lievelingsliedje van je personage is. Maar het vlotte niet zo, en hoewel ik zo graag wilde ging het niet zo goed.

En hier zit ik nu dan, met een hele hoop ideeën over een verhaal, maar met onafgewerkte personages. En die moeten eerst af. Ik zou natuurlijk gewoon kunnen beginnen met schrijven, maar dat wil ik niet. Vooral omdat er een soort ‘slechterik’ in zit, en je weet dat the enemy het meest complexe personage van het hele verhaal is. En ik wil hem eerst volledig afgewerkt hebben, aangezien ik dan echt aan mijn verhaal kan beginnen. Want voor mij is het belangrijk om te weten waarom iemand evil wordt en waarom hij zo tegen mijn hoofdpersonages gekeerd is. Dus daarom, eerst personages en een plot, daarna pas echt schrijven.

Maar zoals je dus misschien kunt afleiden uit mijn hele lange tekst/gezever, het knaagt en niet zo’n klein beetje ook. Ik ben diep vanbinnen een fictieschrijfster en die fictieschrijfster wil zo graag naar buiten breken en doen wat ze zo graag doet en dat is verhalen schrijven. Ik weet het, een warrig en misschien wel nutteloos blogberichtje, maar ergens moest ik mijn hart kunnen luchten en waar kan ik dat beter doen dan op mijn blog? Misschien vind ik nu de kracht en de inspiratie om aan mijn personages te werken en wie weet deel ik ze wel met jullie. In ieder geval, het is eruit maar het blijft knagen. Hopelijk kan het schrijven van blogberichten de ‘leegte’ een beetje opvullen en wie weet zit er diep vanbinnen, naast die fictieschrijfster, een heuse blogster die niets liever doet dan blogposts schrijven!

Liefs, Dana