My Music #4

Muziek is een groot deel van mijn leven. Ik ben vaak onderweg of moet soms lang wachten en dan luister ik naar muziek. Ik heb ongeveer 900 liedjes in mijn iTunes-bibliotheek staan en er komen iedere week wel nieuwe liedjes bij. Daarom vertel ik jullie iedere zondag iets over een band of artiest uit mijn afspeellijst.

Het blogbericht van vandaag gaat over The Prodigy. Een band ontstaan rond 1990 in Essex, Groot Brittanië. De huidige leden zijn: Keith Flint (vocals), Liam Howlett (songwriter, componist, producer) en Maxim (vocals, beatbox, songwriting). Voor live optredens worden ze bijgestaan door Leo Crabtree (drums, slaginstrumenten) en Rob Holliday (gitaar). De band heeft veel ledenwissels gekend tot ze bij hun huidige bezetting kwamen. Ook duurde het twee jaar voor ze met hun eerste album uitkwamen (‘Experience’). Ondertussen heeft The Prodigy vijf studio albums uitgebracht, één live album en twee compilatie albums. Liam Howlett liet onlangs weten, bezig te zijn aan hun zesde studio album.

The Prodigy is een bekende band. En als je de naam niet kent, ken je zeker en vast de liedjes ‘Firestarter’, ‘Smack My Bitch Up’ of ‘Out of Space’. Ook ik kende vaag deze liedjes. Gehoord op de radio, bij mijn nonkel of in een film (Charlie’s Angels). Maar meer dan een vage kennis werd het niet. Tot juli 2009. Ik was op Rock Werchter met mijn nonkel en een vriend van hem. Zij wilden naar het hoofdpodium, want ‘The Prodigy’ ging zo beginnen. Geen probleem, ik ga braaf mee tot vrij dicht naar het podium toe. Het was al donker (ik geloof dat ze net niet de afsluiter waren van de avond) en het publiek werd opgewonden. En toen werd het echt donker, schoten de lichten aan en begon het hele spektakel. En man, dat was me een show! Die muziek, die lichten, de mensen. Alles klopte. En natuurlijk was ik meteen verkocht. Op weg naar huis was het voor mij duidelijk, The Prodigy moest en zou ik nog een keer terug zien! Mijn nonkel had mij nog maar eens een band laten zien waar ik zot van werd. Telkens ik bij hem in de auto zat, zette hij een CD van hem op, wat mij zeer blij maakte. Al snel zocht ik op YouTube naar filmpjes en luisterde ik naar hun muziek. Ook werd mijn beltoon een liedje van hen. Ik weet nog dat m’n nonkel de volgende dag Rock Werchter tegen me zei: “Als er nog tickets zijn voor hun show in november, dan gaan we!” En wees maar zeker dat ik die avond meteen achter mijn laptop zat om te kijken of er nog tickets waren! Ook met deze band was mijn mama niet echt zo blij. Ze vindt de liedjes wel echt leuk (vooral 'Firestarter'), maar ze vindt Keith een beetje eng, hihi.

Keith Flint eng? Nee joh!

Ik volg hen niet zo op de voet, maar wanneer ik iets van hen tegenkom, lees ik het altijd. Meestal deel ik het dan ook wel op Facebook of Twitter. Zo raakte ik toch wel een beetje enthousiast toen ik ergens las dat er mogelijk een nieuw album aankomt. Want ja, ik vind ze toch wel echt geweldig. Vooral live, hmm heerlijk. Natuurlijk hou ik van hun eigen nummers, maar ook hun remixen zijn enorm leuk om naar te luisteren. Zo heb ik een hele cd vol met hun liedjes gemixt met andere liedjes. Echt de moeite. Het is natuurlijk wel wennen om Britney Spears te horen zingen op een beat van The Prodigy met op de achtergrond de muziek van Enya, maar het is echt wel een kunstwerk hoor! Zulke verschillende soorten van muziek combineren tot één homogene massa! Een massa die nog eens zeer goed is ook (naar mijn mening ofcourse).

The Prodigy tijdens een live optreden

The Prodigy heb ik slecht twee keer live gezien. De eerste keer op Rock Werchter in juli 2009 en de andere keer enkele maanden later. November 2009 in Vorst Nationaal. Beide shows zijn hetzelfde en toch anders. De sfeer tijdens een festival en een concert is altijd anders. De interactie op een festival is niet hetzelfde als bij een concert. Toch vond ik beide zeer leuk om naar te kijken en te luisteren. Die energie op het podium blijft heerlijk. Ook heerlijk om je volledig te laten gaan. Moest ik de kans hebben, ik zou zo weer gaan. Hoewel de muziek heel anders is als bvb de Kaiser Chiefs, toch word ik van hun muziek ook heel vrolijk, bijna hyper. Je kan gewoon niet blijven stilzitten op hun muziek. Er zit zo’n melodie, zo’n ritme in dat je op z’n minst je voet of hoofd moet meebewegen op de maat. En dat doe ik altijd, zelfs nu ik dit zit te typen. (Ja, ik luister altijd naar de band waar ik een artikel over schrijf!). Wel ben ik hun film in de bioscoop gaan kijken. In 2010 brachten ze een film uit van een live concert. Deze was dan voor 1 avond, slechts 1 keer te zien in de bioscoop. Natuurlijk ben ik de film gaan kijken met mijn nonkel. Het is niet tot dansen gekomen bij ons in de zaal, maar ik zag achteraf foto’s van over heel de wereld en daar stonden ze vlak voor het scherm allemaal bij elkaar gedrukt te springen en te dansen!

Van The Prodigy heb ik persoonlijk niet veel spullen. Hier thuis liggen een T-shirt en één CD. Toch heb ik al hun cd’s in mijn iTunes-bibliotheek staan. Geleend van mijn nonkel, want hij heeft wel alle cd’s in zijn immens grote kast staan. Als hun nieuwe CD zou uitkomen, ga ik hem zeker in huis halen. Daar hoef ik zelfs niet over na te denken. En moest ik de kans krijgen om hen nog eens live te kunnen zijn, neem ik zeker een souvenir mee. Een t-shirt of trui. Die doe ik dan met veel plezier aan!

Mijn T-shirt

Natuurlijk ga wil ik nu enkele liedjes met jullie delen, hoewel dat nooit een makkelijke opgave is voor mij. Zeker niet als je echt ALLE cd’s van hen op je computer hebt staan en je mag er maar ééntje uitkiezen. Verschrikkelijk is dat! Maar, ik doe het toch braaf elke week, hoewel het deze week ietsje anders gaat zijn.

Het eerste liedje is “World’s On Fire” van hun laatste album “Invaders Must Die” (het gelijknamige nummer is overigens ook een geweldig nummer!) Het is nooit uitgebracht op single, maar toch echt één van mijn favoriete liedjes van hen. Het liedje pept me altijd helemaal op en maakt me enthousiast. Live is het meestal hun opener en een echte knaller! Daarom ook dat ik gekozen heb voor een video waar ze het liedje live spelen.

Het tweede nummer is “Spitfire” van het album “Always Outnumbered, Never Outgunned”. Live ook een geweldig nummer, maar ook gewoon op CD luister ik het graag. Vooral de intro vind ik zalig, een heerlijke opbouw naar het nummer. Hoewel het qua ritme steeds hetzelfde blijft, is het voor mij toch een geweldig nummer.

En als laatste geen liedje, maar twee backstage filmpjes van hen. In het eerste filmpje is Keith Flint te zien, terwijl hij uitleg geeft in een kampeer- en jagerswinkel. Heerlijk hoe hij er zo serieus onder blijft. Het tweede laat hen zowel op het podium als backstage zien en hoe belachelijk het er soms aan toe kan gaan bij hen (tussendoor hoor je ook nog eens het fantastische liedje "Invaders Must Die"). Ze lijken misschien wel stoer, maar vanbinnen blijven het toch ook wel kleine kinderen hoor!

Alweer een muziekpostje, ik hoop dat jullie er van genoten hebben. Ik wil me wel op voorhand verontschuldigen voor eventuele domme taalfouten. Ik heb dit artikel vrij laat gemaakt (vijf na twaalf ’s nachts om precies te zijn) omdat ik het eigenlijk, stiekem een beetje vergeten was!  Ondertussen is de post nog eens snel nagelezen! Haha, drukke dag gehad! Maar, ik hou me aan mijn planning, zondag is ‘My Music…’ dag!

PS. Fijne Moederdag iedereen!