Treinfrustraties

Ik reis regelmatig met de trein en merk keer op keer dat er soms wel eens dingen zijn waar ik me enorm aan kan ergeren. Treinfrustraties, zal ik ze maar noemen. Ik heb zo een beetje een etiquette in mijn hoofd en ik denk dat een groot aantal mensen dat ook hebben en er zich ook aan houden. Maar soms heb je zo van die mensen, waarvan ik denk: alsjeblieft, neem de volgende keer gewoon de auto!

- Frustratie 1: Een plaatsje kiezen -

In de trein zit ik graag alleen in een bankstel, met twee kan ook nog. Ik vind het meestal niet zo leuk als je met vier (of soms wel zes) op zo’n bankstel zit, maar ik weet dat dat tijdens de piekuren niet anders kan. Ik leg me daar dan ook graag bij neer, als ik maar een plaatsje heb. Maar goed, ik heb het niet over een plaatsje kiezen tijdens de piekuren, ik heb het over een plek kiezen tijdens de minder drukke momenten. Ik kan zo lastig worden van mensen die besluiten in hetzelfde bankstel als jijzelf te gaan zitten als de coupé nog half leeg is. Lege bankstellen genoeg, maar neen, ze moeten net dat bankstel hebben waar jij al zit.

En weet je, soms kan ik daar nog wel tegen. Ik heb dat soms ook in mijn hoofd dat ik altijd dezelfde wc wil gebruiken (iets totaal anders, i know, maar jullie snappen wat ik wil zeggen). Maar waar ik dan echt, maar dan ook echt niet tegen kan is wanneer die persoon vlak tegenover jou komt zitten in plaats van schuin. En ik krijg het echt helemaal op mijn heupen als ze vlak naast je komen zitten!! Moet dat? Daar is nog een leeg bankstel, daar is er nog eentje, neen, madam moet persé vlak naast mij komen zitten!

- Frustratie 2: Tafeltjes en kapstokjes -

In de trein zijn er altijd wel tafeltjes waar je eventueel je spullen op kan leggen, of hangertjes om je jas aan te hangen. Diegene die aan het raam zit kan deze gebruiken. Tafeltjes ook. En als de tafeltjes niet gebruikt worden mag diegene aan het gangpad wel zijn spulletjes erop leggen, als het echt echt echt nodig is. Je jas moet je maar op je schoot leggen of gewoon aanhouden.

Nu zat ik een tijdje terug op de trein. In sommige oude treinen heb je in bepaalde coupés zo achteraan een tweezit met in de rugleuning van het bankstel voor je een uitklapbaar tafeltje. Ik zit graag in zo’n tweezit. Mensen zijn dan namelijk niet zo snel geneigd om naast je te komen zitten, dat heeft iets claustrofobisch namelijk. Liever zo’n vierzit waar je nog wat ademruimte hebt. Anyway, ik zat in zo’n tweezit met het tafeltje uitgeklapt. Ik was aan het werken voor school op het tafeltje en had het volgeladen met papier, pennen, mijn pennenzak en mijn telefoon. Nu was het een beetje piekuur, dus de trein zat al snel vol. Dan komt er natuurlijk wel iemand naast je zitten. Geen probleem, ik kan er mee leven want het is piekuur. Ik was toch druk aan het schrijven. De persoon die naast me komt zitten schuift ineens enkele papieren van mij opzij en begint zijn spullen op dat tafeltje te zetten. Euhm, excuseer kerel, maar jij hebt zelf ook wel een tafeltje hoor. Trouwens ik wil niet dat jouw koude flesje cola lekt op mijn papieren.

Een tijdje later had hij eindelijk door dat hij zelf een tafeltje had, hallelujah. Nu stond hij eventjes recht en ik ging er van uit dat hij wat spullen op het bagagerek bovenaan de coupé aan het leggen was. Dat doen mensen wel vaker namelijk. Hij ging weer zitten en we reden weer wat verder. Niet veel later was ik het schoolwerk beu en wilde ik wat zitten en naar buiten kijken, dus begin ik mijn spullen op te bergen en klapte het tafeltje weer dicht. Ik wil me tegen de rugleuning zetten, maar iets zit in mijn weg. Ik kijk achterom en word echt pissig. Die #@!?*$ had zijn jas aan het haakje aan het raam gehangen en nu kon ik niet deftig tegen de rugleuning zitten! Dude! Zit jij aan het raam? Zag je mij soms niet zitten? Dat haakje gebruik je niet als je niet aan het raam zit!!!! Ik kon hem wel voor zijn kop slaan! Gelukkig moest ik niet te lang geforceerd op mijn stoeltje zitten en kon ik snel uitstappen. (Hij ging trouwens nauwelijks uit de weg, ook enorm vriendelijk!)

- Frustratie 3: In- en uitstappen -

Bij het in- of uitstappen van de trein zijn is er één vaste regel. Eerst de mensen laten uitstappen en dan zelf instappen. Jammer genoeg houden sommige mensen zich daar zelfs niet aan, maar daar gaat het in dit stukje niet over. Ik heb het over dat regeltje in mijn hoofd, maar ook over nog iets anders. De regel in mijn hoofd is: wie op het knopje duwt mag als eerste op- of afstappen. En ik ben blijkbaar niet de enige die die regel in zijn of haar hoofd heeft want dat is een beetje altijd het geval. Maar soms zijn er mensen die dan toch nog lekker voorwringen om als eerste te kunnen opstappen, maar vooral om als eerste te kunnen afstappen. Is dat nu zo erg om eventjes te wachten? En als je zo dringend moet afstappen had je maar eerder moeten rechtstaan, dan stond je als eerste bij de deur, had je op het knopje kunnen drukken en had je als eerste kunnen afstappen.

Afgelopen week kwam ik nog iets tegen waarvan ik dacht: moet dat nu echt? Deuren van treinen zijn groot genoeg om met z’n tweetjes naast elkaar te kunnen afstappen. Je staat dan met twee naast elkaar aan de deur. Zo kunnen er ook meer mensen in dat mini gangetje van die trein. Nu stond ik recht op af te stappen en iemand stond al als eerste bij de deur om af te stappen. Maar die kerel vond het blijkbaar nodig om in het midden te gaan staan en om zijn armen te spreiden en zo te staan wachten, leunend. Euh, oké, moet dat? Is het zo belangrijk dat jij als eerste uitstapt dat je de weg dan maar verspert voor iedereen en goed veel plaats moet innemen. Blijkbaar wel. Ugh!

Zoals je ziet kan ik me best wel serieus ergeren in een aantal dingen. Maar ik geloof nooit dat ik de enige ben. Oké, het zijn een hoop dingen die nu bij elkaar staan, maar iedereen moet zich toch in minstens één van hen herkennen, niet? Of ben ik echt zo’n zuurpruim? In ieder geval, ik hou enorm van reizen met de trein, maar dus niet altijd!